از ابتدای خلقت حضرت آدم (علیه السلام) مسیری آغاز شده که به یاری خداوند متعال بر مبنای نظریات امام خامنه ای (حفظه الله) در فرآیند تحقق اهداف انقلاب اسلامی، پس از طی مراحل لازم به تمدنی جهانی ختم خواهد شد.

نخستین مرحله که ده ها هزار سال طول کشید تا محقق شود، انقلاب اسلامی بود که در بهمن سال 1357 هجری شمسی در ایران به وقوع پیوست.

اما دومین مرحله تشکیل نظام اسلامی بود که شالوده اش به فاصله ی کمی از مرحله ی اول در روز دوازدهم فروردین سال 1358 با رأی قریب به اتفاق مردم شریف ایران ریخته شد.

اما مرحله ی بعد که شاید از سخت ترین مراحل باشد، تشکیل دولت اسلامی است که بصیرت مردم و ارتقاء سطح آگاهی آنها تأثیر بالایی در تحقق آن دارد، چرا که پس از این مرحله است که می توانیم منتظر تحقق مرحله ی بعدی یعنی ایجاد جامعه ی اسلامی باشیم.

در نهایت نیز با سرایت جامعه ی اسلامی به کشورهای اسلامی، زمینه ی تحقق مرحله ی آخر که همان تمدن جهانی اسلامی و حکومت صالحه ی حضرت ولی عصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف) است، فراهم می شود.

بنابراین روز دوازدهم فروردین از این رو که ورود سیر تکاملی تمدن نوین اسلامی از مرحله ای به مرحله ای بالاتر است، روزی مهم و سرنوشت ساز است.

باشد که با قدردانی این مرحله و افزایش بصیرت در تحقق مرحله ی بعد یعنی حکومت اسلامی با انتخاب شایسته ی گزینه های مسئولیتی در حاکمیت از انتخابات شورا گرفته تا ریاست جمهوری، نقش مورد رضای خداوند متعال را ایفا کنیم.

حسن صیاد

این که چرا پس از چهار سال پایتخت ساختن و استقبال مردم از سریال های نوروزی و ماه رمضانی سیروس مقدم، در آستانه ی انتخابات ریاست جمهوری، سریالی از رسانه ی ملی پخش می شود که کلیدواژه ی آن رئیس جمهور است و او را به عنوان محبوب، منجی و چشم امید همه ی مردم معرفی می کند، پاسخش را می توان در طراح فیلمنامه و به عبارتی مغز متفکر سریال علی البدل و هم مشرب هایش جوست و جو کرد.

محسن تنابنده که هرگز ارادتش به یکی از رهبران فتنه ی 88 یعنی رئیس جمهور ممنوع التصویر را مخفی نکرده و حتی پس از فتنه ی 88 او را به عنوان عاقد برای ازدواجش انتخاب می کند. بازیگر و نویسنده ای که در جشنواره ی فجر، وزیر سرشکسته ی امور خارجه ی دولت بنفش را در آغوش می کشد و از موقعیتی که به واسطه ی رسانه ی ملی مردم ایران نصیبش شده، پس از سرمایه گذاری در سریال های موفق پیشین، سر بزنگاه به نفع جریان سیاسی ورشکسته ی مورد نظرش سوء استفاده می کند.

در علی البدل، رئیس جمهور به عنوان منجی و واسطه ی مبارزه با مفاسد معرفی می شود، در حالی که همه می دانیم تنها بر مبنای آمار علنی و ثابت شده، دولت روحانی تا کنون بزرگ ترین رکورد دار مفاسد و سوء استفاده های دولتی بوده است.

نویسنده ی سریال علی البدل، علاوه بر غیر معقول و اشتباه معرفی کردن خواسته های مردم از رئیس جمهور، ناتوانی رئیس جمهور در عمل به وعده ها و برآوردن انتظارات مردم را در قسمتی از سریال از زبان دختر دانشجو به سبک و سیاق طلبکارانه ی خود روحانی این گونه توجیه می کند که «رئیس جمهور که سوپرمن نیست»! و در ادامه مسئول حل مشکلات را خود مردم معرفی می کند و رئیس جمهور را مدیری که تنها باید مردم را مدیریت کند!!!

حال در واکنش به این نوع ماست مالی ضعف و نقص ها و ناتوانی های دولت بنفش، این سؤال مطرح است که اگر این گونه است، چرا آدمی معمولی مثل روحانی، با وعده های سوپرمنی به مدت چهار سال چنین جایگاهی را اشغال و حیف کرد؟!

سؤال دیگر آن که چگونه می توان گناه سوء مدیریت ها و بی تدبیری های دولت که امید مردم را به سمت نا امیدی کشانده را به گردن خود مردم انداخت؟! مردمی که همواره از مسئولان خود پیشرو تر بوده و وظایف خود را بهتر انجام داده اند!

و سؤال آخر این که نقش صدا و سیما در ممانعت از تبلیغات زود هنگام و چنین سوء استفاده هایی از رسانه ی ملی چیست؟!

حسن صیاد

هالیوود، غول ناپاک سینما و بزرگ ترین تولید کننده ی فیلم در جهان، همواره در خدمت اهداف و سیاست های صهیونیسم و هم و غمش تولید، تبلیغ و ترویج فیلم های هم جهت و مقابله با فیلم های مخالف با سیاست های خود است. اما مشاهده می شود که لابی صهیونیستی آن در اهدای اسکار به وصله ی ناجور سینمای ایران (با وجود ضعف های مبرز ساختاری و داستانی فیلم)، نقشی پر رنگ ایفا  می کند!

صرف نظر از این که انگیزه ی رژیم اشغالگر قدس از اکران فیلم های اصغر فرهادی در سرزمین های اشغالی، گرفتن ژست فرهنگ دوستی، تحریف افکار عمومی جهان از جنایات اسرائیل و داعش و یا هر دلیل دیگری باشد، باید به این پرسش پاسخ داد که چرا سه فیلم آخر این کارگردان برای اکران توسط اسرائیل انتخاب می شوند؟! و به عبارتی اصغر فرهادی فروشنده ی چیست که دشمن خریدار آن است؟!

چند ماه پیش، قبل از اکران فیلم فروشنده در ایران، نویسنده ی این مطلب در یادداشتی با عنوان «جدایی نادر از فروشنده؟!» از دلیل اهدای جایزه به این فیلم از طرف جشنواره ای غربی با اهداف خاص ابراز نگرانی کرده بود و اکنون پس از دیدن فیلم و موضوع آن، مشاهده ی القائات ضد ملی و تلاش برای سست کردن مفاهیم فطری و دینی در آن و با شنیدن اخباری مثل اکران آن در سینماهای دشمن ایدئولوژیک جمهوری اسلامی، علت آن نگرانی ها به خوبی مشخص شده است.

و اما از همه ی روشنفکر نمایان از جمله مسئولان غرب زده ای که از دریافت جایزه های غربی ذوق زده می شوند، فرهادی را افتخار سینمای ایران می نامند! و بدون آن که ذره ای تعقل کنند برای آثار مورد تشویق و تأیید دشمنان ما سوت و کف می زنند، تقاضا می شود که اگر نمی توانند درک و نگاه خود را به بلوغ برسانند، دیگر ژست وطن دوستی و غیرت ملی و دینی نگیرند که دروغی بیش نیست!

حسن صیاد

گفت: چرا آقای مسئول هر از گاهی یه حرف بی ربط میزنه که حاشیه های زیادی ایجاد میکنه؟!

گفتم: برای این که مردم مدام تحقق شعارهاش رو مطالبه میکنن.

گفت: چه ربطی داره؟!

گفتم: چون تو عملی کردن شعارهاش 4 ساله وامونده، برای همین هم میخواد حواس ملت رو پرت کنه.

گفت: یعنی علتش فقط همینه؟

گفتم: نه، میخواد فضا هم متشنج و دوقطبی بشه.

گفت: مگه میشه؟! اون که خودش مسئوله و باید دنبال امنیت کشور باشه! چه فایده ای براش داره؟!

گفتم: میخواد بقیه رو اونقدر تحریک کنه که موضع بگیرن و کار به بگو مگو و بعدشم به دعوا بکشه.

گفت: که چی بشه؟!

گفتم: که مظلوم نمایی کنه و اینجوری برای انتخابات آینده رأی جمع کنه.

گفت: چرا حالا از این راه سخت و غیر اخلاقی؟!

گفتم: نه که همه از عملکردش راضی هستن و میتونه رو کارنامه ی درخشانش تو این 4 ساله مانور بده و تبلیغ کنه!!! خب چاره ای براش نمونده! فکر میکنه تنها راه باقی مونده اینه که مظلوم نمایی کنه و تو یه فضای کاملاً دوقطبی از احساسات و هیجانات افراد بی خبر و فریب خورده بهره برداری کنه!

گفت: مگه داریم؟! اون که تو سخنرانیش توصیه میکرد طبق فرمایش رهبر عزیز، نذارید جامعه دوقطبی بشه!

گفتم: یه روز مردم دنبال دزده کرده بودن و دزد دزد میکردن، وسط شلوغی خود دزده هم برای این که شناخته نشه، قاطی مردم میدوید و داد میزد: «دزد! بگیریدش!»

حسن صیاد

وقتی من مسئولم و وظایفم را انجام نمی دهم، به وعده هایم عمل نمی کنم، به خواسته های رأی دهندگانم اعتنایی نمی کنم و می گویم: «شرمنده نیستم»، چند معنی می تواند داشته باشد؛

«شرمنده نیستم» یعنی من وعده ای یادم نمی آید که عملی نکرده باشم، پس یعنی من فراموشکارم و شرمنده نیستم!

یا این که «شرمنده نیستم» یعنی من دروغ را بد نمی دانم، بنابراین از قول های دروغم و ادعاهای کذبم شرمنده نیستم!

یا این که «شرمنده نیستم» یعنی اصلاً من اتلاف فرصت و بودجه ی مردم، پایمال کردن عزت ملی، لطمه به استقلال کشور، کمک به افزایش فساد و رانت خواری به ویژه از نوع دولتی و ... را ناپسند نمی دانم و شرمنده نیستم!

یا این که «شرمنده نیستم» یعنی من وظایفم را به خوبی انجام داده ام، پس شرمنده نیستم! و اگر امور فوق وظیفه ای بوده که مأموریت انجام آن ها به من داده شده که واویلا!!!

و در جایی که رهبر عزیزمان از این که مسئولان به وظایفشان در قبال ایجاد اشتغال و ... عمل نکرده اند، ابراز شرمندگی می کند و من «شرمنده نیستم» یعنی از ولایت مداری بویی نبرده ام و هرچند ریاکارانه همواره از تبعیت از رهبری حرف بزنم، فریب کار دورویی بیش نیستم و بنابراین شرمنده نیستم!

حسن صیاد