با تقدیم این چهارپاره ی کوتاه که بیش از ده، پونزده سال پیش سرودم، عید بزرگ و سرورآفرین مبعث رسول اعظم صلی الله علیه و اله و عجبل الله فرجهم رو تبریک عرض میکنم:

دیگر تو نسیم و صبایی
دیگر تو رسول صفایی
ای قاصد عشق و رهایی!
دیگر تو پلی به خدایی

بگشا در میکده ساقی!
جامی بده زان می باقی
عطر گل و یاس و عقاقی
خیزد در اگر بگشایی

یا رسول الله! شادیم به بعثتتان که طلوع خورشید بینایی مان شد. به احترام همراه عزیزتان در آن لحظه ی باشکوه و دل انگیز؛ امیرالمؤمنین امام علی سلام الله علیه و علی أبنائه المعصومین ...
یا وجیهاً عند الله! اشفع لنا عند الله.

چند روز پیش، از حوزه هنری تماس گرفتن و برای تماشای فیلم بادیگارد و بزرگداشت هفته ی هنر انقلاب اسلامی دعوت کردن. ما هم که تا اون وقت مشغله بهمون اجازه ی تماشای این فیلم رو نداده بود، فرصت رو غنیمت شمردیم. بعد از مراسم نشستیم به تماشای آخرین ساخته ی ابراهیم حاتمی کیا....

اما چیزی که دیدیم، اصلاً فیلم بادیگارد نبود! بادیگارد قصه ی اونایی بود که بادیگارد نیستن!

در واقع بادیگارد فیلم نبود! به این معنا که ببینیم و سرگرم بشیم و لذت ببریم!

بادیگارد یه واقعیت بود، هر چند تلخ! واقعیت اونچه امروزه وجود داره؛ شبیه واقعیت نیروهای مخلصی که همه ی زندگیشون رو وقف دفاع از انقلاب و حفظ ارزش های نظام اسلامی میکنن و در عوض لقب افراطی و تندرو میگیرن و با مستمسک قرار دادن آیه ی «و جعلناکم امةً وسطا» به حاشیه رونده میشن! اونایی که بی سر و صدا جونشونم میدن، ولی مورد سرزنش و اتهام واقع میشن.

بادیگارد یه رنجنامه بود، یه مرثیه، یه روضه... روضه ای در مظلومیت اهالی روضه ی رضوان! که مرضی رضای خدا و اهل آسمونا هستن و مغضوب اهالی زمین!

بادیگارد دردنامه ی حاج حیدرهایی بود که گناهشون اینه که بلد نیستن با زمونه رنگ عوض کنن و نمیتونن تفاوت دهه ی شصت و دهه ی نود رو هضم کنن؛ دهه ی شهید رجایی ها و شهید بهشتی ها و دهه ی روحانی ها!

بادیگارد حکایت مستضعفین مظلومی بود که خودشون رو در قبال پول، خرج کار بی اعتقاد نمیکنن، ولی در حالی که میتونن در عافیت طلبی حقوقی بگیرن و خوش باشن، در راه پاسداری از ارزشها و حفظ پایه های نظام، بی هیچ چشم داشتی جونشون رو هم فدا میکنن؛ حکایت پاسدارهای مظلوم امام خمینی و امام خامنه ای!

بادیگارد یه تابلوی هنری زیبا بود، تصویری جذاب از معنای واقعی ایثار و گذشتن از همه چیز در راه اعتلای نظام اسلامی در دورانی که عده ای کفتاروار برای پر کردن جیباشون حتی نظام رو به چالش میکشن، تصویری از اخلاص و بی ادعایی در این دوران ادعاهای واهی!

بادیگارد روایت احساس تکلیف بود، نه موقع انتخابات و اشغال پستهای دولتی، بلکه موقع جانبازی و خطر کردن برای حفظ نظام اسلامی. بادیگارد روایت اقدام و عمل بود و نه شعار و سخنرانی!

بادیگارد داستان تسلیم نشدن و مقاومت و خستگی ناپذیری در مبارزه بود در این دوران سازش و تسلیم!

بادیگارد یه انتخاب بود؛ انتخاب رضای خدا در برابر رضای خلق خدا، انتخاب سرزنش به خاطر انجام وظیفه در برابر تشویق در قبال بی مسئولیتی! و سر انجام، انتخاب مشتاقانه ی شهادت به عنوان فرجام، در دوران اشتیاق برای برجام!

و سکانس پایانی فیلم با نقش آفرینی زیبای پرویز پرستویی و مریلا زارعی رو که از پشت پرده ای از اشک میدیدم، دیگه به خوبی فهمیده بودم علت حذف نام کارگردان فیلم رو از کاندیداهای بهترین کارگردانی. چرا که خود ابراهیم هم از دار و دسته ی حاج حیدرهایی شده بود که به تاوان احساس تکلیف، مغضوب واقع شده بود.

اما آقا ابراهیم! چه غم؟! که رضای خدا ارزش غضب هر غیر خدایی رو داره و این رو حاج حیدرها با تموم وجودشون درک کردن، باهاش زندگی کردن و باهاش ....

حسن صیاد

سروده ای از حقیر (در قالب مستزاد)

تقدیم به همه ی پدرهای مؤمن به ویژه پدر عزیزم، جانباز بی ادعا؛ کربلایی مصطفی صیاد

همیشه غصه یتان راه غصه ام را بست... ولی نفهمیدم
و رنجتان که دلم را از آه و رنج گسست... ولی نفهمیدم

برای آن که تکان آب در دلم نخورد... دلم به غم نخورد
دل شما همه روزه به لرزه ها پیوست... ولی نفهمیدم

گلاب آن تن پرکار و آن جبین زلال... برای نان حلال
همیشه باغچه مان بوده از شمیمش مست... ولی نفهمیدم

به روی دوش شما قد کشیدم آسوده... و خرجش این بوده
که روی موی شما برف عمر زود نشست... ولی نفهمیدم

همیشه دست شما بوده است روی سرم... و دور از نظرم
ترک ترک شد و افزود پینه بر آن دست... ولی نفهمیدم

غریب وار و کریمانه هر بدی دیدید... به مهر بخشیدید
و گفت چشم شما از دلی که باز شکست... ولی نفهمیدم

پدر حلال کنیدم که بودم این همه بد... اگرچه تا به ابد
دعای خیر شما پیش روم بوده و هست... ولی نفهمیدم

شعر از حسن صیاد

آقای حسن روحانی! ساعاتی پیش، سخنرانی شما در مراسم گرامیداشت روز فناوری هسته ای را از شبکه ی خبر شنیدم؛ کاری که لااقل در آن یکی مهارت دارید!

یاد شهدای بزرگوار هسته ای را گرامی داشتید؛ شهدایی که حاصل خون شریفشان در معرض معامله قرار گرفت!

گفتید 20 فروردین امسال حال و هوای دیگری دارد. راست گفتید، حال و هوای خسارت؛ همانگونه که امام خامنه ای فرمودند، خسارت محض!

گفتید جهانیان حق هسته ای ما را به رسمیت شناخته اند، به صلح آمیز بودنش اعتراف و همکاری با ایران را در زمینه ی هسته ای آغاز کرده اند. ولی لااقل به یک مورد از این همکاری ها اشاره نکردید! البته از انصاف نگذریم، همکاری خوبی در توقف چرخ سانتریفیوژها و کوتاه شدن دست ملت از بهره وری از این فناوری عظیم وجود داشته است!

سال 94 را سالی تاریخی و به یادماندنی دانستید. درست است؛ شاید روزی در کتاب های تاریخ از وقایع آن در کنار نام های گلستان و ترکمانچای و حتی پر رنگ تر از آنها یاد شود!

دم از پیروزی و موفقیت دیپلماتیک زدید. کاش یکی از آثار واقعی و ملموس این پیروزی را در عالم خارج از سخن پردازی ها برمی شمردید!

به برجام بالیدید. شاید ایراد از چشم های ملت است که تا به حال نوری از آفتاب برجام شبش را روشن نکرده است!

البته برجام را به ابری گذرا تشبیه کردید. مگر وعده نمی دادید که با برجام تحریم ها برای همیشه برداشته خواهند شد؟!

نتیجه ی مذاکرات را به ملت ایران نسبت دادید و خواستید برای افتضاح به بار آمده، ملت را شریک جرم خود معرفی کنید؛ همان ملتی که جواب انتقاداتش را با برچسب های بی سواد، تازه به دوران رسیده، نوکیسه، بی کار، افراطی و ... و عبارت «به جهنم» دادید!

سعی کردید برجام بی فرجام را در نتیجه ی هدایت های رهبری معرفی کنید و پای رهبری را به این ناکامی تاریخی باز کنید. ولی حسن آقا! ملت ایران هوشیار و خوش حافظه است و بیانات امام خود را فراموش نکرده که از همان ابتدا عدم خوش بینی خود را اعلام فرمودند، طی این سال های خسران دائماً تذکراتی دادند و خطوط قرمزی تعیین فرمودند که از آنها عبور کردید و امسال هم به صراحت به عدم حصول نتیجه ی لازم از برجام اشاره فرمودند!

امروز هم از اعتدال گفتید، چنانچه در تمام مدت دولتتان حتی در زمان انتخابات به تبلیغات حزبی و سیاسی پرداختید. ادعا کردید همان امت وسطی هستید که قرآن فرموده و غیر از طرفدارانتان همه را خارج از این دایره و افراطی دانستید، در حالی که رهبر معظم انقلاب حتی جمهوری اسلامی را کاملاً اسلامی نمی دانند و می فرمایند به سمت اسلامی شدن پیش می رویم! چه رسد به یک حزب تازه به دوران رسیده؟!

فرمایش اماممان مبنی بر لزوم استفاده از همه ی ابزارها را تکرار کردید، ولی در عمل فقط به ابزار مذاکره اصالت دادید!

گفتید نمی شود چشم بسته به کشوری دیگر چک سفید بدهیم. وقتی ابتدا همه ی خواسته های طرف های مذاکره را به اذعان خودشان انجام داده اید، دست ها را جلوی آنها دراز کرده اید و تازه منتظر اجرای تعهدات دشمن هستید، چه چیزی جز چک سفید به آنها داده اید؟!

دانشمندان هسته ای را که نامشان در افتخار رسیدن به فناوری هسته ای می درخشد، در رتبه ی کسانی دانستید که دست ما را از بهره ی این فناوری کوتاه کرده اند!

در کلام از خودکفایی حمایت کردید و در عمل فناوری بومی ما را به مزایده که نه، به حراج گذاشتید و پای واردات بی رویه و غیرضروری از غرب را به کشورمان بازتر کردید!

باز هم به تفکری که آن را افراطی می خوانید، حمله کردید؛ همان عنوانی که طبق فرمایش رهبر عزیزمان به تفکر انقلابی نسبت داده می شود! و از تفکری حمایت کردید که غرب را استاد و معلم و خود را نیازمند به آن می داند! به گمانم درباره ی اعتدال صحبت می کردید!

از مزایای اعتدال گفتید که با هزینه ی کمتر و مسیر کوتاهتر به مقصد می رسیم. آیا تعطیلی بهره برداری هسته ای، تحریم های جدیدتر، باز شدن راه نفوذ به بهانه ی مذاکرات، اتلاف نزدیک به سه سال فرصت خدمت و ... بدون حصول نتیجه ی مطلوب، هزینه ی کمی است؟! و تعهدات طولانی و فراتر از خطوط قرمز دولت مسیر کوتاهتری است؟! بله، صحبت شما تنها در صورتی صحیح است که مقصد را مقصد طرف مقابل در مذاکره تعریف کنیم که در این صورت با اعتدال و اجرای تعهدات و محدودیت های برجام با هزینه ی کمتر و مسیر کوتاهتر مقصد که همان فرصت مهار جمهوری اسلامی است، حاصل شده است! همان به اصطلاح فرصتی که مخاطبان را به حمایت از آن فراخواندید و با عبارت «خدای ناکرده» سعی کردید در ملت نگرانی امکان عدم استفاده از آن را ایجاد کنید!

از فرصت فروش UF6 و خرید کیک زرد ذوق زده شدید. آیا فروش اجباری تولیدات مورد نیازمان دستاورد محسوب می شود؟! آیا ممنوعیت تولید کیک زرد و وابستگی به دشمن برای خرید آن افتخار است؟!

برای اقتصاد و سیاست مرزی قائل نشدید. آقای روحانی! شما که باسوادید بفرمایید؛ آیا این اعتقاد شما جز به معنای هضم شدن در اقتصاد لیبرال و دهکده ی جهانی آمریکا و نظام سلطه است؟!

مثل پیر و مرادتان که گفت روزگار موشک گذشته، به سپاه که سرباز و پژواک اوامر ولایت است، کنایه وار حمله کردید و دل به تشویق های متملقانه خوش کردید!

از انداختن ترس و رعب در دل دشمنان توسط سپاه مقدس اسلام انتقاد کردید، غافل از فرمایش خداوند متعال که :«ترهبون به عدو الله و عدوکم»!

درشت گویی و حرف های بی پایه را محکوم کردید. با این حساب اولین محکوم سخنانتان خود شمایید که قریب به سه سال پیوسته به هم میهنان منتقدتان درشت گویی کردید و حرف های بی پایه زدید؛ از تورم صفر درصدی، عبور از رکود، ایجاد اشتغال 600 هزاری و وعده ی رفع همه ی تحریم ها تا ادعای مبارزه با فساد و اطاعت از رهنمودهای رهبر معظم انقلاب!

گفتید نمی توانیم صد در صد به یکی بدبین باشیم. گویا شما هم دچار ضعف حافظه شده اید که فرمایش بنیانگذار انقلاب اسلامی را فراموش کرده اید که آمریکا شیطان بزرگ است! مگر می شود به شیطان بزرگ بدبین نبود؟! و شاید دچار نقص شنوایی شده اید که تأکیدات مستمر رهبر عزیزمان درباره ی غیر قابل اعتماد بودن دشمن را نمی شنوید!

با صدای بلندی که بیشتر نشانگر بیمی درونی است گفتید ما برای هیچ کشوری تهدید نیستیم و باز هم عدول کردید از دشمنیمان با رژیم جعلی اسرائیل و فراموش کردید فرمایش امام راحل را که اسرائیل باید از صفحه ی روزگار محو شود! آقای روحانی! با افتخار باید گفت؛ ما برای اسرائیل بزرگترین تهدیدیم.

چند بار سیگنال اظهار محبت به کشورهای همسایه فرستادید، فارغ از این که عده ای از کشورهای دوست و برادر شما که برایشان پیام محرمانه ی دعوت به مذاکره فرستادید، با همدستی دشمنان قسم خورده ی ما تمام هم و غمشان را برای نابودی تشیع به کار بسته و شمشیرشان را از رو بسته اند! راستی! فراموش کرده بودم که آنها در انتخابات هفتم اسفند از لیست امید حمایت کرده بودند و صد البته منافع حزبی بر منافع دینی و ملی اولویت دارد!

نتیجه ی کار دولت خود را ایجاد اعتماد دنیا به ایران اعلام کردید و لابد فشارهای روزافزونشان به ویژه در این روزها و پس از مذاکرات در راستای همین اعتماد است!

گفتید ایران هراسی را از بین برده اید، غافل از این که دشمنان ما همواره اسلام را مغایر با منافعشان می دانند و دست از اسلام هراسی بر نمی دارند و القای ایران هراسی آنها نیز در راستای اسلام هراسی است و تنها زمانی دست از ایران هراسی بر می دارند که احساس کنند مسؤولان کشورمان دست از اسلام ناب برداشته اند!

راستی! قبل از افاضه ی فیض رئیس دولت امید، ظاهراً از 12 دستاورد هسته ای نیز رونمایی شد؛ دستاوردهایی که در نتیجه ی تلاش های مجاهدانه ی دانشمندان عزیزمان حاصل شده اند و إن شاءالله ادامه خواهند داشت. اما آقای روحانی! دوچرخه ای که داشته باشی و اجازه ی سوار شدن نداشته باشی، به چه دردی می خورد؟!

عید نوروز امسال بهانه ای شد تا به اعتبار بعضی سوابق مثبت مهران مدیری در ساخت سریال طنز، مشتاقانه پای برنامه ی جدیدش به نام «دور همی» بنشینیم. برنامه ای که امید می رفت با روش اجرایی که خلاقانه به نظر می رسید، یکی از بهترین خاطرات را در ذهن مخاطب ایجاد کند. اما خیلی طول نکشید که کم کم فاش شدن تقلیدهای متعدد برنامه از طراحی صحنه گرفته تا شوخی های تقلیدی کلامی و عمل مشمئزکننده ی زدن به ظاهر اجباری موی سر و سبیل افراد پیش چشم مخاطبان و بعضی رفتارها ذهنیت ما را عوض کرد و سابقه ی نسبتاً خوب مدیری را زیر سؤال برد.

بعضی از تقلیدهای سریال (که البته اشاره به آنها با اعتراض و توجیهات نه چندان قانع کننده ی نویسندگان برنامه رو به رو شد) نه در حد الهام گرفتن، که در حد تعطیلی نسبی خلاقیت ها و کپی کاری مو به مو هستند؛ دکور برنامه که هم در شکل کلی و هم حتی در جزئیاتی مثل خط عابر پیاده، محل نشستن مجری و مدل پرده، عیناً از برنامه ی هندی «شبهای کمدی با کاپل» کپی شده، نحوه ی اجرای مجری که تا حدود زیادی از همان برنامه تقلید شده، کاراکترهای تقلیدی بازیگران، شوخی های تقلیدی و حتی کارهای زشت مثل زدن مو و سبیل مهمانان که تقلیدی است از زدن موی چند نفر توسط جیم کری در برنامه ی جیمی کیمل.

در طول برنامه موارد غیراخلاقی متعددی بیننده را آزار می دهد؛

مثلاً می توان به رفتارهای جاه طلبانه و خودپرستانه ی مدیری اشاره کرد که حتی منجر به تنبیه میهمانان و حاضران هم می شود.

اصرار بر بدگویی میهمان پشت سر دیگران نیز از بی اخلاقی های دیگر مجری است که هرگز در چارچوب اخلاق و شرع قابل دفاع نیست.

در قسمتی از برنامه، چند آیتم در مورد طرز راهنمایی توریست ها توسط تماشاگران اجرا می شود که باز بهانه ای می شود برای خندیدن ما به آنها و در واقع تمسخرشان و سؤالی که در ذهنم پیش آمد این بود که آیا اصولاً آشنایی ما به زبانهای آلمانی و استرالیایی فضیلتی محسوب می شود؟! اصلاً چرا وقتی ما به سفر خارج از کشور می رویم، وظیفه ی مایاد گرفتن زبان آنهاست و وقتی توریست ها به ایران می آیند هم باز وظیفه ی ماست که زبان آنها را بلد باشیم؟! و آیا آقای مدیری می توانند توریست هایی را که زبان فارسی نمی دانند نیز مسخره کنند؟!

از نفرت انگیزترین بخش های برنامه، زدن موی سر و سبیل میهمانان بدون رضایت آنها (لااقل در ظاهر) است، عملی غیر انسانی که اگر حتی از قبل هم با میهمان هماهنگ شده باشد، باز به دلیل ماهیت تحقیر و توهینی که دارد، محکوم به بی اخلاقی است.

جسارت و به تعبیر بهتر بی تفاوتی مدیری نسبت به احترام، آبرو و شخصیت انسانها تا حدی است که حتی تماشاگری را که مخفیانه موبایل به داخل آورده و شاید فیلم و عکسی هم گرفته، با تحریک بغل دستی اش به لو دادن او، به بالای صحنه می آورد و پیش چشم هزاران مخاطب زنده یا تلویزیونی آبرویش را می ریزد و البته برچسب آدم فروشی را هم تا سالها به همان بغل دستی هدیه می دهد. و یا خانمی را که احتمالاً در اثر بعضی برنامه های کسالت بار او چرت می زند، بارها تمسخر کرده، دیگران را به او می خنداند.

و ایرادهای جدی دیگر که قسمت عمده ای از آنان مربوط می شود به معایب اخلاقی مدیری و ضعف نویسندگانی که نمونه هایی از طرز تفکرشان را در امثال «ساختمان پزشکان» دیده بودیم و در نتیجه بعد از چند قسمت دور همی متوجه شدیم که کیفیت برنامه به هیچ وجه در سطح تبلیغاتی که برایش می شد، نبود و شاید اگر تشویق های از سر اجبار تماشاگران در قبال حضور رایگان در برنامه نبود، تعداد مخاطبان به تعداد به مراتب کمتری هم تنزل می یافت.

البته کمبود نظارت کامل و شایسته ی صدا و سیما و شبکه ی نسیم بر سناریو و اجرای برنامه به خوبی احساس شد که اگر این کمبود نبود، دیگر لازم نبود حالا و بعد از اعتراض های مخاطبان، تازه به عوامل برنامه تذکر داده شود، همچنانکه پس از پخش کامل سریال بدآموز شمعدانی، نوشداروی بعد از مرگ سهراب رسید.

(صفحه اینستاگرام محراب قاسمخانی که نشان می دهد، این آیتم زشت از قبل برنامه ریزی شده بود و نظارت شایسته می توانست مانع اجرای آن شود.)