برای رفتن به کربلا باید غدیری شده باشیم.

برای غدیری شدن باید شأن نزول آیه ی ابلاغ را فهمیده باشیم که چرا بدون اعلام ولایت و جانشینی امیرالمؤمنین (سلام الله علیه)، رسالت رسول الله (صلی الله علیه و اله)  به انجام نرسیده؟

باید آیه ی اکمال دین و اتمام نعمت را درک کرد که چرا بی امامت و ولایت، دین کامل نمی شود و نعمت تمام نمی گردد؟

باید پیام غدیر را دریافت که دین خدا جز با حکومت دینی و امامت امام و ولی پیاده نمی شود و موجبات سعادت دنیا و عقبای پیروان خود را فراهم نمی آورد.

اگر غدیری نشده به کربلا رویم، آن می کنیم که یزیدیان لشکر ابن زیاد کردند؛ جای مظلوم و ظالم و جای مسلمان و کافر را عوض می کنیم!

اگر غدیر را نفهمیده به کربلا برسیم، کربلا را هم نمی فهمیم و همچنین دلیل حرکت سیدالشهداء (سلام الله علیه) برای احیای دین را!

اگر بی غدیر به کربلا برسیم، زبانم لال! همان تیرهایی که از سقیفه رها شده اند را بر چشم حضرت عباس، گلوی حضرت علی اصغر و قلب امام حسین (سلام الله علیهم) خواهیم نشاند!

امروز هم بسیارند غدیر نفهمیده هایی که هرچند برای امام حسین هم اشک بریزند، جای مظلوم و ظالم و جای شهید و جلاد را عوض می کنند! پشت تریبون کشوری اعلام می کنند که دولت و حکومت مسئولیتی در قبال دین مردم ندارد! و برای حل مشکلات جامعه ی دینی، راه حل های لیبرالیستی مثل اقتصاد جهانی را می پسندند!

امروز هم هستند کربلایی نشده هایی که از کربلا درس مذاکره و ذلت در برابر دشمن می گیرند! به دور از فهم علت جانبازی علمدار کربلا در راه به زمین نیفتادن حرف ولی، حرف ولی و امام را به زمین می اندازند و تنها در مقام حرافی، ابراز تبعیت از ولی فقیه می کنند!

این افراد در هر جایگاه و با هر تعداد رأیی که باشند، باید بدانند که اولاً کثرت دلیل بر حقانیت نیست، آن چنان که در کربلا هم نبود!

و ثانیاً اگر غدیری نشوند، کربلایی هم نخواهند شد! و روزی ممکن است در لشکر یزید زمان، شمشیر بر امام زمان خود کشیده، نامشان در کنار شمر و عمر ابن سعد در تاریخ ثبت شود!

حسن صیاد