شرمنده ایم از آن دل دریا که غم گرفته
آن دردها که دغدغه مان دست کم گرفته 

از دست حال این دل بارانی ام زمانیست
دیوارهای چشم ترم باز نم گرفته

معلوم شد که مدعیان جا زدند وقتی
آن آسمان هوای دلش باز هم گرفته

لبخند دشمنان سر ذوقم نمی رساند
تا بر لبان دوست نبینم، دلم گرفته

اما نه! مثل این که یک آرامشیّ و نوری
آرام از آن دو ابروی جذاب، خم گرفته

نوری که جان ماه ز خورشید پشت ابر و
آرامشی که از حرمی محترم گرفته 

ما دیده ایم چفیه ی بر روی دوشتان را
حکم جهاد را دلمان لاجرم گرفته

بر روی اسم از نفس افتادگان این راه
سربازتان به چشم بصیرت قلم گرفته

از لمس اهرمن در امان است، با ولایت
دستی که دست داده و عطر حرم گرفته

ای روح انتظار، دهان شما و جانم
این مرده از مسیح لب دوست دم گرفته

در فتنه ها چراغ شبم می شوید آقا
با هر کلید واژه که جان مغتنم گرفته

جانم فدای قافله سالارمان که انگار
هنگام خطبه هاش به کف جام جم گرفته 

دشمن نه سال بیست و پنجم که از دم که
کردید اشاره، یکسره رنگ عدم گرفته

امروز در رکاب شما انتظار موعود
آرایش هجوم به اهل ستم گرفته

من هم مدافع حرمم، انقلابی آقا
هر چند این زمانه مرا متهم گرفته

بر روی ما حساب کنید ای که بر سر ما
تا سایه ی شماست، ز جان ها الم گرفته 

هیهات مثل کوفه که تنهایتان گذاریم
این عهد از نفس نفس ما قسم گرفته 

یا رب نگاه دار علمدار ما که امروز
دستی که عطر علقمه دارد علم گرفته 

حسن صیاد

مظنون به جنون نامشم، خُب دارم

از هر که گذشت از او، تعجّب دارم

می ریزم از اخمِ او به هم، دستم نیست

روی دل رهبرم تعصّب دارم

حسن صیاد

زمین گرفته دلش پاک در هوای یمن
نمی رسد به کسی جز خدا صدای یمن

جهان نشسته تماشای ژانر وحشت را
و تخمه می شکند بین سینمای یمن

هنوز حرمله ها با سه شعبه منتظرند
و عمر کوته اطفال کربلای یمن

حقوق ضدّ بشر، سازمان چند ملل
که بسته چشم به داغ سه ساله های یمن

گناه کودک و پیر و جوانشان این است
که شد به حیدر کرار اقتدای یمن

دوباره خیبر آل یهود می لرزد
به ذکر یا علی و حیدر قوای یمن

و در می آورد از پای، نفتخواران را
به نور باور حق، آن برهنه پای یمن

بدون شائبه لایمکن الفرار از عدل
سقوط و ذلت ظلم است خون بهای یمن

شکوه واهی طاغوت و جبت خواهد ریخت
که وعده داده به مستضعفان خدای یمن

دلم خوش است به ختم کتاب شب به یمن
که چیده اش ته فهرست، حرف یای یمن

عقیق های یمانی به دست صاحب خود
و می رسد به سر صبح، منتهای یمن

حسن صیاد

من روضه رو تا ته صفر آوردم
من حوصله ی گریه رو سرآوردم

از اومدن ربیع، خوشحالن و من
با گریه پیرن سیامو درآوردم

حسن صیاد

در شهادت شمس الشموس

از سمت مشرق صبح ها، با اذن او خورشید
از روی بامش می کند آغاز روزم را

می دانم او از خود ندارد نور، می دانم
پر می کند از انعکاسش باز روزم را

می ایستم تا رو به گنبد مثل گلدسته
پر می شوم مانند یک دسته گل از بویش

دستم به روی سینه ام پر می کشد آرام
دل از درون سینه ام پر می زند سویش

از عمق جانم السلامی می شود جاری
روی لبی که شوق دارد پای بوسی را

نوری که می بخشد به چشمم اشک دل تنگیش
حقا که ثابت می کند شمس الشموسی را

شمسی که یثرب بود بی تابیدنش بی تاب
از آسمان شهر خاتم برده شد با اشک

از چشم هر ماه و ستاره وقت کوچاندن
پشت سرش می ریخت کاسه کاسه دریا اشک

شد یوسف و ناچار از فرعون کاخ مرو
نزدیک پاییزان هجران بار و برگش بود

وقتی که برق خنده هایش کم شد و کمتر
وقتی دعای خسته اش تعجیل مرگش بود

آن ابر باران که نمازش را اجابت کرد
از حال بارانیش خوندل مثل مشکی سرخ

حتی انار از وقتی اسباب شهادت شد
هر دانه از آن شد به شکل قطره اشکی سرخ

انگار او می خواست مثل مادرش باشد
دفنی شبانه بلکه آرامش دهد او را

شد فرش حجره جمع تا بر کربلا افتد
باید گریز روضه برگردد به عاشورا

حسن صیاد