در شهادت شمس الشموس

از سمت مشرق صبح ها، با اذن او خورشید
از روی بامش می کند آغاز روزم را

می دانم او از خود ندارد نور، می دانم
پر می کند از انعکاسش باز روزم را

می ایستم تا رو به گنبد مثل گلدسته
پر می شوم مانند یک دسته گل از بویش

دستم به روی سینه ام پر می کشد آرام
دل از درون سینه ام پر می زند سویش

از عمق جانم السلامی می شود جاری
روی لبی که شوق دارد پای بوسی را

نوری که می بخشد به چشمم اشک دل تنگیش
حقا که ثابت می کند شمس الشموسی را

شمسی که یثرب بود بی تابیدنش بی تاب
از آسمان شهر خاتم برده شد با اشک

از چشم هر ماه و ستاره وقت کوچاندن
پشت سرش می ریخت کاسه کاسه دریا اشک

شد یوسف و ناچار از فرعون کاخ مرو
نزدیک پاییزان هجران بار و برگش بود

وقتی که برق خنده هایش کم شد و کمتر
وقتی دعای خسته اش تعجیل مرگش بود

آن ابر باران که نمازش را اجابت کرد
از حال بارانیش خوندل مثل مشکی سرخ

حتی انار از وقتی اسباب شهادت شد
هر دانه از آن شد به شکل قطره اشکی سرخ

انگار او می خواست مثل مادرش باشد
دفنی شبانه بلکه آرامش دهد او را

شد فرش حجره جمع تا بر کربلا افتد
باید گریز روضه برگردد به عاشورا

حسن صیاد

علی عزیزترین رسول و همدم چاه!
سلام و پاسخ نایاب! من نمی‌فهمم

چگونه خون دل اسم اعظمی چون اشک
چکید در دل محراب؟ من نمی‌فهمم

شعر: حسن صیاد

خدای مهربون من!

همونطور که حضرت علی رو برادر و همراه حضرت محمد (صلی الله علیهما و الهما) قرار دادی

تا دینت رو زنده نگه دارن،

و همونطور که حضرت عباس رو برادر و یار امام حسین (سلام الله علیهما)

تا قیامتی در کربلا به پا کنن،

در راه حق، علی عباس رو برادر همراه محمد حسین قرار بده

تا به یاری هم در کربلای آخر الزمان قیامت کنن و فدایی حیات دینت بشن.

خوش آمدی سر بابای خون خضاب شده
نگاه کن سر بابا! دلم کباب شده

بیا به دامن من، «سر به دامنت» که نشد
دعای دخترت اینگونه مستجاب شده

نگاه کن که دلم تنگ چشمهای تو بود
ببین که تا تو نبودی رقیه آب شده

ز گوشواره مرا گوش پاره مانده و بس
و نقش دست ظریفم رد طناب شده

زمین داغ و پر از خار و ترس از شلاق
کف دو پای لطیفم پر از حباب شده

صدا نمی زدمت بر زمین که می خوردم
به ناله های یتیمان کتک جواب شده

دم نوازششان عمه می شود سپرم
و زخمهای تن عمه بی حساب شده

سه سالم است و تن و رو کبود و می گویند
شبیه همسر مظلوم بوتراب شده

مرا ببر که غمم از کشیدن مو نیست
عمو که نیست غمم چادر و حجاب شده

به جای پای تو و شانه ی عمو جایم
خرابه ها شده و مجلس شراب شده

برای ما که مسلمانمان نمی دانند
اشاره های بد شامیان عذاب شده

بگو عمو برسد از فرات، عمه تک است
دم نشستن بر ناقه بی رکاب شده

بگو عمو برسد از فرات چون دیگر
علی اصغر ما تشنه نیست، خواب شده

هزار کاش که می مردم و نمی دیدم
سرت به نیزه و اهل تو بی نقاب شده

بمیرد آن که بریده رگ گلوی ترا
چرا دهان گلت خونی و خراب شده

به بوسه ای ز لبت میهمان کن و ببرم
لبم به خون لبت غرق در گلاب شده

شعر: حسن صیاد

شوری افتاده به جانم که هوایی شده ام
از خودم باز فراریّ و خدایی شده ام

عطر شش گوشه می آید به مشامم چه شده؟
روضه خوان آمده و کرب و بلایی شده ام

حسّ پرواز گرفته همه ی جانم را
که محرم شده باز و شهدایی شده ام

به حسین ابن علی شوق شهادت دارم
چه کنم؟ دست خودم نیست، هوایی شده ام

در دفاع از حرم ای کاش که می شد روزی
چشم بگشایم و بینم که فدایی شده ام

شعر: حسن صیاد