به بهانه ی پخش کارتون انگری برد (Angry Birds) از صدا و سیما

عصر پنجشنبه انیمیشن پرندگان خشمگین یا همان انگری بردز (Angry Birds)، اما این بار از صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران پخش شد!

کارتونی که در کنار سودآوری برای خود، برای تبلیغ و جذب بیشتر کودکان به بازی کذایی انگری برد ساخته شده.

اما کیست که امروزه اهداف صهیونیستی، ضد اسلامی و ضد ایرانی این بازی برایش روشن نشده باشد؟!

یک بازی به ظاهر جذاب که پس از عادت دادن کودک به خود، در مراحل و ورژن های بالاتر خود از گنبد و مناره های مساجد و برج میلاد و سیاره ای به شکل نقشه ی ایران به عنوان هدف استفاده می کند! شخصیت های منفی و احمق داستان را به رنگ سبز سیدی و در واقع سبز اسلامی و در نسخه ی انیمیشنی با ریش مسلمانان ترسیم می کند، البته در قالب حیوانی مثل خوک! و با توجه به تأثیر زیادی که بازی در ناخودآگاه کودک دارد، نگاه ضد اسلامی و ضد دینی او را تقویت می کند! فکر و نقشه ای که ما هرگز آن گونه که باید در جبهه ی حق نه تنها در تقابل با آن کاری نکرده ایم، بلکه ساده لوحانه و سهل اندیشانه با ترویج آن به اهداف دشمنان اسلام و ایران عزیز نیز کمک کرده ایم!

نمونه اش همین پخش با کیفیت و دوبله ی جذاب آن از تلویزیون ملی خودمان برای بچه مسلمان های خودمان!

نمی دانم صدا و سیمای جمهوری اسلامی ما افرادی به عنوان ناظر پخش دارد؟! و اگر دارد، بیدارند؟! و اگر بیدارند، اصلاً سواد رسانه ای لازم را دارند؟! و اگر دارند، اصلاً دغدغه ی جلوگیری از پیاده شده اهداف زیرکانه و دشمنانه ی دشمن را دارند یا نه؟! نکند نگاه سهل انگارانه و رخوت موجود در سیاست خارجی دولت اعتدال به صدا و سیما هم سرایت کرده باشد!

ممکن است افرادی باشند که بگویند ای بابا! یک کارتون که این حرفها را ندارد! بگویند بچه که از این چیزها سر در نمی آورد! یا بگویند شما توهم توطئه دارید! همان حرفی که وزیر فراری اصلاحات در برابر هشدار تهاجم فرهنگی امام خامنه ای زد!

اما باید این نکته را به این افراد گوشزد کرد که نظام سلطه برای همین اهداف به ظاهر کم اهمیت، سالانه بودجه های هنگفت و سرسام آوری تخصیص می دهد! و ما در کمال غفلت آنان را در رسیدن به اهدافشان یاری می کنیم!

حسن صیاد

این که چرا پس از چهار سال پایتخت ساختن و استقبال مردم از سریال های نوروزی و ماه رمضانی سیروس مقدم، در آستانه ی انتخابات ریاست جمهوری، سریالی از رسانه ی ملی پخش می شود که کلیدواژه ی آن رئیس جمهور است و او را به عنوان محبوب، منجی و چشم امید همه ی مردم معرفی می کند، پاسخش را می توان در طراح فیلمنامه و به عبارتی مغز متفکر سریال علی البدل و هم مشرب هایش جوست و جو کرد.

محسن تنابنده که هرگز ارادتش به یکی از رهبران فتنه ی 88 یعنی رئیس جمهور ممنوع التصویر را مخفی نکرده و حتی پس از فتنه ی 88 او را به عنوان عاقد برای ازدواجش انتخاب می کند. بازیگر و نویسنده ای که در جشنواره ی فجر، وزیر سرشکسته ی امور خارجه ی دولت بنفش را در آغوش می کشد و از موقعیتی که به واسطه ی رسانه ی ملی مردم ایران نصیبش شده، پس از سرمایه گذاری در سریال های موفق پیشین، سر بزنگاه به نفع جریان سیاسی ورشکسته ی مورد نظرش سوء استفاده می کند.

در علی البدل، رئیس جمهور به عنوان منجی و واسطه ی مبارزه با مفاسد معرفی می شود، در حالی که همه می دانیم تنها بر مبنای آمار علنی و ثابت شده، دولت روحانی تا کنون بزرگ ترین رکورد دار مفاسد و سوء استفاده های دولتی بوده است.

نویسنده ی سریال علی البدل، علاوه بر غیر معقول و اشتباه معرفی کردن خواسته های مردم از رئیس جمهور، ناتوانی رئیس جمهور در عمل به وعده ها و برآوردن انتظارات مردم را در قسمتی از سریال از زبان دختر دانشجو به سبک و سیاق طلبکارانه ی خود روحانی این گونه توجیه می کند که «رئیس جمهور که سوپرمن نیست»! و در ادامه مسئول حل مشکلات را خود مردم معرفی می کند و رئیس جمهور را مدیری که تنها باید مردم را مدیریت کند!!!

حال در واکنش به این نوع ماست مالی ضعف و نقص ها و ناتوانی های دولت بنفش، این سؤال مطرح است که اگر این گونه است، چرا آدمی معمولی مثل روحانی، با وعده های سوپرمنی به مدت چهار سال چنین جایگاهی را اشغال و حیف کرد؟!

سؤال دیگر آن که چگونه می توان گناه سوء مدیریت ها و بی تدبیری های دولت که امید مردم را به سمت نا امیدی کشانده را به گردن خود مردم انداخت؟! مردمی که همواره از مسئولان خود پیشرو تر بوده و وظایف خود را بهتر انجام داده اند!

و سؤال آخر این که نقش صدا و سیما در ممانعت از تبلیغات زود هنگام و چنین سوء استفاده هایی از رسانه ی ملی چیست؟!

حسن صیاد

چند وقتی است که بعضی مجری های ورزشی صدا و سیما، تسویه حساب های شخصی خود را به آنتن با مخاطب میلیونی تلویزیون می کشانند! اتفاقی که نشان دهنده ی نوعی آشفتگی در مدیریت این برنامه هاست.

زمان زیادی از اشتباه سرهنگ علیفر در ذکر نام مهندس معمار ورزشگاه هنگام گزارش فوتبال و کنایه های تمسخرآمیز بعضی از مجری های ورزشی که شائبه ی تسویه حساب های شخصی را مطرح کرد، نمی گذشت که این بار در برنامه ی «جام پانزدهم»، شاهد سوءاستفاده ی رضا جاودانی، مجری برنامه از آنتن پخش زنده برای تخلیه ی عقده و انتقام از یک مجری دیگر اما این بار غیر ورزشی بودیم.

دیشب وقتی احسان علیخانی، مجری برنامه ی «ماه عسل»، زمان بیشتری برای به نتیجه رسیدن داستان یک زندانی نجات یافته از اعدام از پخش شبکه ی سه درخواست کرد و پس از چند دقیقه بیشتر برنامه اش به اتمام رسید، برنامه ی جام پانزدهم آغاز شد و رضا جاودانی با بیان صریح نام احسان علیخانی شروع به گلایه از عدم احترام به وقت همدیگر و ابراز ناراحتی کرد تا انتقامی هم گرفته باشد از برنامه ای که به این برنامه ترجیحش داده اند.

بگذریم از این که اولویت تلویزیون ملی جمهوری اسلامی در لحظات افطار شب قدر چقدر می رسد به پخش مسابقه ی فوتبال بین تیم های اسلواکی و آلمان! بگذریم از این که تدبر و استنتاج اخلاقی و اعتقادی چقدر ترجیح دارد بر فوتبال دو تیم خارجی! بگذریم از این که چقدر از زمان ابتدایی این برنامه ی ورزشی صرف تبلیغات ستاره مربع شد! بگذریم از این که این حرکت غیر اخلاقی مجری ورزشی شاید نشانه ای از حسادت به برنامه و مجری پر مخاطب تری باشد! و بگذریم از این که شبکه مدیر دارد و اختصاص وقت پخش زنده که با موافقت مدیریت اتفاق می افتد چقدر ربط به مجری برنامه ی دیگر دارد!

آقای مجری! شأن مخاطب تلویزیونی قابل احترام است و دلیلی ندارد که شاهد تسویه حساب های شخصی کسانی باشد که به آنها برای استفاده از آنتن پخش زنده اعتماد شده!

حسن صیاد

عید نوروز امسال بهانه ای شد تا به اعتبار بعضی سوابق مثبت مهران مدیری در ساخت سریال طنز، مشتاقانه پای برنامه ی جدیدش به نام «دور همی» بنشینیم. برنامه ای که امید می رفت با روش اجرایی که خلاقانه به نظر می رسید، یکی از بهترین خاطرات را در ذهن مخاطب ایجاد کند. اما خیلی طول نکشید که کم کم فاش شدن تقلیدهای متعدد برنامه از طراحی صحنه گرفته تا شوخی های تقلیدی کلامی و عمل مشمئزکننده ی زدن به ظاهر اجباری موی سر و سبیل افراد پیش چشم مخاطبان و بعضی رفتارها ذهنیت ما را عوض کرد و سابقه ی نسبتاً خوب مدیری را زیر سؤال برد.

بعضی از تقلیدهای سریال (که البته اشاره به آنها با اعتراض و توجیهات نه چندان قانع کننده ی نویسندگان برنامه رو به رو شد) نه در حد الهام گرفتن، که در حد تعطیلی نسبی خلاقیت ها و کپی کاری مو به مو هستند؛ دکور برنامه که هم در شکل کلی و هم حتی در جزئیاتی مثل خط عابر پیاده، محل نشستن مجری و مدل پرده، عیناً از برنامه ی هندی «شبهای کمدی با کاپل» کپی شده، نحوه ی اجرای مجری که تا حدود زیادی از همان برنامه تقلید شده، کاراکترهای تقلیدی بازیگران، شوخی های تقلیدی و حتی کارهای زشت مثل زدن مو و سبیل مهمانان که تقلیدی است از زدن موی چند نفر توسط جیم کری در برنامه ی جیمی کیمل.

در طول برنامه موارد غیراخلاقی متعددی بیننده را آزار می دهد؛

مثلاً می توان به رفتارهای جاه طلبانه و خودپرستانه ی مدیری اشاره کرد که حتی منجر به تنبیه میهمانان و حاضران هم می شود.

اصرار بر بدگویی میهمان پشت سر دیگران نیز از بی اخلاقی های دیگر مجری است که هرگز در چارچوب اخلاق و شرع قابل دفاع نیست.

در قسمتی از برنامه، چند آیتم در مورد طرز راهنمایی توریست ها توسط تماشاگران اجرا می شود که باز بهانه ای می شود برای خندیدن ما به آنها و در واقع تمسخرشان و سؤالی که در ذهنم پیش آمد این بود که آیا اصولاً آشنایی ما به زبانهای آلمانی و استرالیایی فضیلتی محسوب می شود؟! اصلاً چرا وقتی ما به سفر خارج از کشور می رویم، وظیفه ی مایاد گرفتن زبان آنهاست و وقتی توریست ها به ایران می آیند هم باز وظیفه ی ماست که زبان آنها را بلد باشیم؟! و آیا آقای مدیری می توانند توریست هایی را که زبان فارسی نمی دانند نیز مسخره کنند؟!

از نفرت انگیزترین بخش های برنامه، زدن موی سر و سبیل میهمانان بدون رضایت آنها (لااقل در ظاهر) است، عملی غیر انسانی که اگر حتی از قبل هم با میهمان هماهنگ شده باشد، باز به دلیل ماهیت تحقیر و توهینی که دارد، محکوم به بی اخلاقی است.

جسارت و به تعبیر بهتر بی تفاوتی مدیری نسبت به احترام، آبرو و شخصیت انسانها تا حدی است که حتی تماشاگری را که مخفیانه موبایل به داخل آورده و شاید فیلم و عکسی هم گرفته، با تحریک بغل دستی اش به لو دادن او، به بالای صحنه می آورد و پیش چشم هزاران مخاطب زنده یا تلویزیونی آبرویش را می ریزد و البته برچسب آدم فروشی را هم تا سالها به همان بغل دستی هدیه می دهد. و یا خانمی را که احتمالاً در اثر بعضی برنامه های کسالت بار او چرت می زند، بارها تمسخر کرده، دیگران را به او می خنداند.

و ایرادهای جدی دیگر که قسمت عمده ای از آنان مربوط می شود به معایب اخلاقی مدیری و ضعف نویسندگانی که نمونه هایی از طرز تفکرشان را در امثال «ساختمان پزشکان» دیده بودیم و در نتیجه بعد از چند قسمت دور همی متوجه شدیم که کیفیت برنامه به هیچ وجه در سطح تبلیغاتی که برایش می شد، نبود و شاید اگر تشویق های از سر اجبار تماشاگران در قبال حضور رایگان در برنامه نبود، تعداد مخاطبان به تعداد به مراتب کمتری هم تنزل می یافت.

البته کمبود نظارت کامل و شایسته ی صدا و سیما و شبکه ی نسیم بر سناریو و اجرای برنامه به خوبی احساس شد که اگر این کمبود نبود، دیگر لازم نبود حالا و بعد از اعتراض های مخاطبان، تازه به عوامل برنامه تذکر داده شود، همچنانکه پس از پخش کامل سریال بدآموز شمعدانی، نوشداروی بعد از مرگ سهراب رسید.

(صفحه اینستاگرام محراب قاسمخانی که نشان می دهد، این آیتم زشت از قبل برنامه ریزی شده بود و نظارت شایسته می توانست مانع اجرای آن شود.)