بالاخره فرصتی شد تا فیلم «یتیم خانه ی ایران» رو ببینم؛ فیلمی اکشن، قهرمان محور، درام و تاریخی از ابوالقاسم طالبی که قوی، خوش ساخت، و جذابه و محتوای غنی، اتفاقات داستانی زیاد و متنوع، بازی خوب بازیگران، گریم، لباس و صحنه آرایی های منطقی، جلوه های ویژه و کارگردانی خوب اون قدرت میخکوب کردن بیننده رو تا آخر فیلم داره.

طالبی در «ینیم خانه ی ایران» به یکی از قدیمی ترین دشمنان مردم ایران و به تعبیری در ادامه ی فیلم فوق العاده ی «قلاده های طلا» به صورت تخصصی تر به یکی از اصلی ترین ارکان فتنه ی منفور سبز در سال 88 یعنی انگلیس پرداخته.

سوژه ی فیلم ضمن قدمت زیاد، بسیار بکر و دست اوله؛ چرا که با گذشت یک قرن از اون واقعه هنوز درباره ش فیلمی ساخته نشده بود و وجه راز آلودش وقتی معلوم میشه که میبینیم با وجود اهمیت و عظمت واقعه، حتی در کتاب های درسی مدرسه و دانشگاه هم اثری از اون نیست! گویا طبق یک تبانی گسترده و نانوشته قرار بوده دست های خون آلود انگلیس جنایتکار و روباه صفت در یک قتل عام گسترده و نسل کشی برنامه ریزی شده در ایران مظلوم و مسلمون رو نشه! حتی پس از انقلاب، علاوه بر غفلت انقلابیون، همواره به اصطلاح روشنفکران سعی در سانسور و کتمان این قسمت از تاریخ فراموش شده ی ایران داشتن؛ غربزده هایی که پس از کشف هویت پلید وابستگیشون، معمولاً سر از لندن درمیارن! و به دامن همون هایی میرن که به خودشون لقب نجیب زاده میدن، در حالی که حرامزاده هایی هستن که تنها در سالهای 1296 تا 1298، نیمی از جمعیت ایران رو به قتل میرسونن!

این فیلم با با زی خوب «علیرام نورایی» در نقش قهرمان، داستان یکی از نزدیک ترین یاران میرزا کوچک خان جنگلی رو بهانه ی نمایاندن بی پرده تر چهره ی کثیف انگلیس و اوج زذالت استعمار پیر در استثمار و قربانی کردن یک ملت برای رسیدن به اهداف استعماریش قرار داده؛ انگلیسی که رهبر معظم انقلاب اون رو انگلیس خبیث نامیدند و آیت الله بهجت اون رو از اخبث خبائث روی زمین، بلکه از متوحش ترین کسانی که اسم انسانیت روی خودشون گذاشتن دونستند. و این در حالیه که بسیاری از وزرا و مسئولان بلند پایه ی دولت ما تحصیلکرده و تربیت شده ی انگلیس هستند و در سال های اخیر هم با تلاش های گوناگون از جمله برجام و بازگشایی سفارت انگلیس در ایران سعی شده پای اون مجدداً به کشور زخم خورده ی ما باز بشه و طبیعتاً نمایش این فیلم با اهداف و عملکرد افراد زیادی در تعارض قرار داره. شاید هم این موضوع در اخلال های صورت گرفته در اکران اون تأثیر زیادی داشته!

اما موضوعی که عوامل ساخت این فیلم رو شایسته ی تقدیر میکنه اینه که اولاً با آگاهی از این که چنین فیلمی بر خلاف فیلم های اصغر فرهادی و امثالهم به دلیل رویکرد ضد استکباری و کشف حقایقی که به ضرر مستکبران امروز دنیا داره، امکان گرفتن جوایز جشنواره های مطرح دنیا رو نداره، ساخته شده و ثانیاً احتمال تحریم عوامل فیلم توسط جریان غربگرایی که در سینمای امروز ما وجود داره هم در انگیزه ی خالصانه ی اونها خللی وارد نکرده. حتی شاید برای سازندگان اون قابل حدس هم بوده که در کسب پروانه ی نمایش، مرحله ی اکران، فصل اکران و ... دچار مشکل بشن! بنابراین هر گونه تقویت این فیلم، جواب شایسته ایه به غیرت ملی و خدمت اونها به این ملت مظلوم با روشنگری و عبرت آموزی برای ممانعت از تکرار چنین حوادث تلخ و وحشتناکی.

اسم فیلم هم به خوبی نمایانگر وضعیت اون روزهای سیاه در ایرانه؛ ایرانی که به علت سرسپردگی، وطن فروشی، خیانت، بی غیرتی و بی عرضگی حاکمانی مثل رضا شاه که هنوز هم کسانی از اون به نیکی یاد می کنن، به یتیم خانه ای تبدیل شده بود که هر دزد و غارتگری به خودش جرأت می داد تو سر یتیماش بزنه. و طبق دیالوگ خانوم خردمند در فیلم «اگه ما علمدار داشتیم، وقتی بیگانه ای یک وجب پاش رو داخل ایران میذاشت، همون لب مرز خفتش میکردیم!»

و امروز خدا رو هزارن بار شکر میکنیم که علمدار داریم و در سایه ی تبعیت از رهنمودهاشون و افزایش آگاهی و بصیرتمون به لطف خدا به تقی زاده ها و سید ضیاءهای زمان اجازه نمیدیم زمینه ی چپاول استعمارگرانی مثل انگلیس و همپیاله های غربیش رو دوباره در این کشور ستمدیده فراهم کنن!

و ایران دیگر هرگز یتیم خانه نخواهد شد!

حسن صیاد

حتماً این خبر را شنیده اید که شهاب حسینی با بازی در فیلم «فروشنده» جایزه ی بهترین بازیگر مرد را در جشنواره کن دریافت کرد؛ جایزه ی بهترین فیلمنامه هم به اصغر فرهادی رسید.

با پخش این خبر موجی از ذوق زدگی ها و تبریکات به طرف دریافت کنندگان جوایز سرازیر شد؛ اتفاقی که چند سال پیش پس از تعلق جایزه اسکار و خرس طلایی به «جدایی نادر از سیمین» افتاد.

به یاد دارم وقتی فیلم جدایی نادر را می دیدم، از زمان شروع صحنه هایی که انگشت اتهام را به سمت خانمی با حجاب چادر و همچنین مردی با ظاهر اسلامی نشانه گرفته بودند، دچار تردیدی شدم که این تردید با نمایشی اغراق آمیز و سیاه از فضای اجتماعی ایران ضمن معرفی خروج از کشور به عنوان راه نجات، به اوج خود رسید؛ به ویژه آن که موج حامیان داخلی این فیلم با انگیزه ی مقابله با فیلم مسعود ده نمکی که همزمان با هم اکران می شدند، راه افتاده بود و طبیعتاً معلوم بود که چه جریانهایی مخالف با تفکر ده نمکی در جامعه و سیاست و مخالف دوربین تازه کار ولی رکوردشکن او در عرصه ی هنر بودند!

صرف نظر از قضاوت درباره ی خوب یا بد بودن یک فیلم در چنین موقعیتی، خوب است تا زمان مناسب برای تبریک یا توبیخ برندگان جوایز آن، از ذوق زدگی بی مورد پرهیز کنیم تا مثل خیلی از کسانی که به جدایی نادر تبریک گفتند، پس از تماشای فیلم و توجه به صادرات تصویری نا امید کننده از ایران، از تبریک خود نادم نشویم!

باید نیم نگاهی هم به سیاست و هدفگذاری جشنواره ها داشت. در واقع فیلمی که از جشنواره انقلابی عمار جایزه می گیرد، قطعاً از اسکار جایزه نمی گیرد! به قول بهروز افخمی جهت گیری غالب جشنواره برلین سیاسی و جهت گیری جشنواره کن به سمت فیلم های غیر اخلاقی است. بنابراین در چنین شرایطی اصل بر همسو بودن فیلم برنده ی جایزه با سیاست های آن جشنواره است، مگر آن که خلاف آن ثابت شود.

البته در مورد جایزه ی بهترین بازیگر که نصیب شهاب حسینی شد، می توان با توجیه فنی بودن جایزه، اغماض کرد؛ ولی در مورد بهترین فیلم و از آن مهمتر بهترین فیلمنامه، باید حق داد که این نگرانی وجود داشته باشد.

به هر حال برای ارسال تبریک به آقای فرهادی که چندان هم در زمینه ی این نگرانی خوش سابقه نیست، باید منتظر تماشای فیلم «فروشنده» ماند تا ببینیم مسیر آن از جدایی نادر جداست یا در همان سیاق؟ تا ببینیم باید به آن افتخار کنیم یا شرمنده باشیم؟ امیدواریم باز هم به بهای جایزه ای، فرهنگ و حیثیتمان معامله نشده باشد!

بگذریم از این که با فاصله ی چند کیلومتری از کن، در جشنواره ی نیس فرانسه فیلم سراسر ارزشی «ابوزینب» با موضوع مقاومت، دو جایزه ی بهترین کارگردانی و بهترین بازیگر نقش اول مرد را از آن خود کرد، ولی لااقل تا کنون شاهد تبریکات مشابه نبوده است؛ چه از سوی دوستان هنردوست! و چه از طرف مسئولان مسئول!

حسن صیاد

چند روز پیش، از حوزه هنری تماس گرفتن و برای تماشای فیلم بادیگارد و بزرگداشت هفته ی هنر انقلاب اسلامی دعوت کردن. ما هم که تا اون وقت مشغله بهمون اجازه ی تماشای این فیلم رو نداده بود، فرصت رو غنیمت شمردیم. بعد از مراسم نشستیم به تماشای آخرین ساخته ی ابراهیم حاتمی کیا....

اما چیزی که دیدیم، اصلاً فیلم بادیگارد نبود! بادیگارد قصه ی اونایی بود که بادیگارد نیستن!

در واقع بادیگارد فیلم نبود! به این معنا که ببینیم و سرگرم بشیم و لذت ببریم!

بادیگارد یه واقعیت بود، هر چند تلخ! واقعیت اونچه امروزه وجود داره؛ شبیه واقعیت نیروهای مخلصی که همه ی زندگیشون رو وقف دفاع از انقلاب و حفظ ارزش های نظام اسلامی میکنن و در عوض لقب افراطی و تندرو میگیرن و با مستمسک قرار دادن آیه ی «و جعلناکم امةً وسطا» به حاشیه رونده میشن! اونایی که بی سر و صدا جونشونم میدن، ولی مورد سرزنش و اتهام واقع میشن.

بادیگارد یه رنجنامه بود، یه مرثیه، یه روضه... روضه ای در مظلومیت اهالی روضه ی رضوان! که مرضی رضای خدا و اهل آسمونا هستن و مغضوب اهالی زمین!

بادیگارد دردنامه ی حاج حیدرهایی بود که گناهشون اینه که بلد نیستن با زمونه رنگ عوض کنن و نمیتونن تفاوت دهه ی شصت و دهه ی نود رو هضم کنن؛ دهه ی شهید رجایی ها و شهید بهشتی ها و دهه ی روحانی ها!

بادیگارد حکایت مستضعفین مظلومی بود که خودشون رو در قبال پول، خرج کار بی اعتقاد نمیکنن، ولی در حالی که میتونن در عافیت طلبی حقوقی بگیرن و خوش باشن، در راه پاسداری از ارزشها و حفظ پایه های نظام، بی هیچ چشم داشتی جونشون رو هم فدا میکنن؛ حکایت پاسدارهای مظلوم امام خمینی و امام خامنه ای!

بادیگارد یه تابلوی هنری زیبا بود، تصویری جذاب از معنای واقعی ایثار و گذشتن از همه چیز در راه اعتلای نظام اسلامی در دورانی که عده ای کفتاروار برای پر کردن جیباشون حتی نظام رو به چالش میکشن، تصویری از اخلاص و بی ادعایی در این دوران ادعاهای واهی!

بادیگارد روایت احساس تکلیف بود، نه موقع انتخابات و اشغال پستهای دولتی، بلکه موقع جانبازی و خطر کردن برای حفظ نظام اسلامی. بادیگارد روایت اقدام و عمل بود و نه شعار و سخنرانی!

بادیگارد داستان تسلیم نشدن و مقاومت و خستگی ناپذیری در مبارزه بود در این دوران سازش و تسلیم!

بادیگارد یه انتخاب بود؛ انتخاب رضای خدا در برابر رضای خلق خدا، انتخاب سرزنش به خاطر انجام وظیفه در برابر تشویق در قبال بی مسئولیتی! و سر انجام، انتخاب مشتاقانه ی شهادت به عنوان فرجام، در دوران اشتیاق برای برجام!

و سکانس پایانی فیلم با نقش آفرینی زیبای پرویز پرستویی و مریلا زارعی رو که از پشت پرده ای از اشک میدیدم، دیگه به خوبی فهمیده بودم علت حذف نام کارگردان فیلم رو از کاندیداهای بهترین کارگردانی. چرا که خود ابراهیم هم از دار و دسته ی حاج حیدرهایی شده بود که به تاوان احساس تکلیف، مغضوب واقع شده بود.

اما آقا ابراهیم! چه غم؟! که رضای خدا ارزش غضب هر غیر خدایی رو داره و این رو حاج حیدرها با تموم وجودشون درک کردن، باهاش زندگی کردن و باهاش ....

حسن صیاد