اتفاقات هفت سال پیش رو هیچ وقت فراموش نمیکنم؛ از 22 خرداد تا 22 بهمن؛ هشت ماهی که برای خیلی از علاقه مندان به نظام مقدس جمهوری اسلامی به سختی هشت سال گذشت، هشت ماهی که در امتداد هشت سال دفاع مقدس، به درگیری بین حق و باطل سپری شد و بین بچه حزب اللهی ها به هشت ماه دفاع مقدس معروف شد، هشت ماهی که خیلی ها رو غربال کرد و باطنشون رو رو کرد، چه مردم عادی و چه خواصی که دم از انقلاب و نظام و ولایت فقیه میزدند و ادعای شاگردی امام و کتب امام رو هم داشتند!

ولی شیرینی یه روز که تلخی 8 ماه رو خیلی کم کرد رو تا عمر دارم فراموش نمیکنم؛ روز باشکوه نه دی. اون روز وقتی به سمت میدون انقلاب تهران راه افتادیم، هرگز به ذهنم خطور نمیکرد که با چه صحنه ای رو به رو میشم و فکر نمیکردم اون روز قراره روزی تاریخی بشه که حماسه نام بگیره و نماد بصیرت یک امت بشه.

با زحمت تونستیم ماشینمون رو به نزدیکای یادگار امام برسونیم و از اون به بعد پیاده راه افتادیم به سمت انقلاب، انقلابی که به لطف خدا، قدرت نهضت عاشورا، عنایت امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) و با تدابیر و رفتار و منش حکیمانه ی امام خامنه ای در قلوب مردم ایران اسلامی ایجاد شده بود و بساط فتنه ای هشت ماهه و البته با سابقه ای چندین ساله رو برچید، مشتی بر دهان فتنه گران و صاحبان مستکبرشون کوبید و بنا به فرمایش رهبر عزیزمون دنیا رو خیره کرد.

اون روز نمیتونستم راحت باور کنم اون چیزی رو که میدیدم؛ شور انقلابی مردم، قیام پیر و جوون علیه کسانی که حاصل خون صدها هزار شهید رو هدف گرفته بودن، اعلام انزجار کوچیک و بزرگ از مزدوران استکبار و جیره خواران نظام سلطه، اتحاد مردمی که علاقه شون به ایران اسلامی و رهبر مظلومشون اونا رو از هر سن و جنس و شکل و پوشش و حجابی و از هر قشری زیر پرچم انقلاب و ولایت فقیه جمع کرده بود.

در مسیر میدون انقلاب، لحظه به لحظه جمعیت فشرده تر میشد و روحیه ی انقلابی گری رو در هر گوشه ای میشد دید، از پوسترها و دست نوشته ها تا شعارهای خودجوشی که با ذوق انقلابی خاصی و بعضاً به زبان طنز طراحی شده بودند و مطالبات مردمی رو گوشزد میکردند؛ از درخواست مجازات سران فتنه و انزجار از پشتیبانان فتنه از جمله تاجر باغ پسته تا اعلام وفاداری به انقلاب، نظام و ولایت فقیه.

اما با همه ی این تعاریف، یه نکته خیلی پررنگ و قابل توجه بود و اون این بود که در همه ی شعارها، پوسترها، بنرها، پلاکاردها و دست نوشته ها تنها حمایت از امام خامنه ای و اصل انقلاب و نظام دیده میشد و نه هیچ شخص دیگه ای. و این جواب خوبی بود به مغرضانی که نظام و به ویژه مردمی که برای مقابله با فتنه بسیج شدند رو متهم به حمایت از یه جریان و شخص خاص میکردند.

از نقاط قوت حماسه ی 9 دی این بود که مشخص شد بصیرت بسیاری از عوام از بسیاری از خواص به مراتب بالاتره و خیلی از مسئولانی که سر سفره ی انقلاب به همه چیز رسیدند، با بلند شدن گرد و غبار فتنه نتونستند مثل مردم کف اجتماع حق رو از باطل تشخیص بدند و یا اگر تشخیص دادند، حد اقل جرأت و وجود اعلام موضع و حمایت از حق رو نداشتند، بگذریم از خواصی که باطنشون بر خلاف ظاهرشون و حرفهای قشنگشون در اطاعت از رهبری، اصلاً با مسیر انقلاب همسو نیست و امثال این فتنه ها با همه ی آسیب ها، حد اقل چهره ی واقعی تری از اونها به نمایش میذارن.

یکی از نکات پر رنگ این حماسه، پشتیبانی اون از طرف نهضت عاشورا به صورت محوریه و خون حضرت اباعبد الله الحسین (علیه السلام) یه بار دیگه و پس از قرنها، قدرت و نفوذ خودش رو در سرنگونی باطل به نمایش گذاشت و دقیقاً همون جایی اجل جریان معاند و فتنه گر سر رسید که با عاشورا و امام حسین (سلام الله علیه) درافتادند و زود هم ورافتادند.

نکته ی دیگه ای که 9 دی مشخص کرد این بود که هر چقدر بصیرت مردم بیشتر باشه، عمر فتنه کوتاهتر میشه و میتونست از این هشت ماه هم کوتاهتر بشه، حتی با بصیرت بیشتر مردم، میشه از تولد فتنه هم جلوگیری کرد.

و کلام آخر این که ما وقتی راه نجات رو در اتحاد زیر پرچم ولایت فقیه و ضرر رو در سستی در اطاعت از امام امت دیدیم، دیگه نباید دچار اشتباه در تشخیص بشیم و با انتخابی اشتباه، باعث افتادن عنان این کشور انقلابی به دست نااهلان و نامحرمان بشیم که دل در گروی دشمن و ارتباط با آمریکا دارند که ممکنه همین انتخابهای ما زمینه ساز فتنه های بعدی و شاید بزرگتر بشه و در این صورت، بی بصیرتی ما تنها افسوس و خسران دنیا و آخرتمون رو به همراه خواهد داشت، خدای نکرده.

حسن صیاد

از ابتدای انقلاب تا کنون هیچ دولتی حتی دولت بنی صدر، تا به این حد به دوگانگی در حرف و عمل مبتلا نبوده؛ به طوری که دیگر هر ادعایی از سوی دولت مطرح می شود، ابتدا عکس آن موضوع به ضمیر ناخودآگاه ما متبادر می شود.

 امروز هم که بر خلاف هشدارهای رهبر معظم انقلاب، با دشمنان دیرین ایران اسلامی رفاقتی به سبک رفقای گرمابه و گلستان برقرار کردند، قدم زدند، همسفره شدند، قهقهه زدند، در آغوش هم آرام گرفتند و با بی تدبیری و خوش بینانه اگر بنگریم، خیانت نه، با جهالتی که همه ی دوستداران انقلاب را نا امید کرد، دستاوردهای علمی و پیشرفت های بومی و از آن مهمتر عزت ما را در طبق اخلاص دو دستی تقدیم کردند و در عوض نه تنها امتیازی نگرفتند، بلکه بر خلاف ژست های دروغین پیروزی و دستاورد سازی های دولت بنفش، تحریم ها و خسارت های بیشتری را تحمیل کشورمان کردند ...، اکنون راه فرار از محکمه ی افکار عمومی که به پیش بینی رهبر عزیزمان، چهره ی واقعی آمریکا برایشان آشکارتر شده را در بیان یک دروغ بزرگ می دانند و حسن روحانی در سخنرانی خود در دانشگاه تهران در روز دانشجو می گوید: «ما هیچ قدمی در مسأله ی برجام برنداشتیم مگر آن که با مقام معظم رهبری مشورت کردیم» !!!

دروغی بزرگ که سازندگان آن با مطرح کردنش دو هدف را دنبال می کنند؛ اگر دولت ناکارآمد موفق شود مقام معظم رهبری را شریک ضررهای بزرگ وارد آورده به کشور معرفی کند و این ادعا باور شود، این امید وجود دارد که یا دهان منتقدان به احترام رهبر معظم انقلاب بسته شود و دولتِ خسارتِ محض بتواند پشت رهبری قایم شود و یا این که با وجود انتقادات شدید و به حق، جایگاه رهبری نیز به همراه دولت به عنوان شریک جرم، آماج حملات قرار گیرد؛ که حالت دوم به دلیل پایبندی و علاقه ی عموم مردم به ولایت فقیه ناممکن تر می نماید.

اما این دروغ پردازان بدانند که در حقیقت هیچ کدام از این دو احتمال شدنی نیستند، چرا که همه ی مردم شریف ما نظر رهبر عزیز را از همان ابتدا تا امروز بارها و بارها شنیده اند و این جمله را که من به مذاکرات خوش بین نیستم و ملت عزیز ایران عبرت بگیرند! و می دانند که ایشان پس از بی اثر دیدن یک دنیا نصیحت و هشدار ناگزیر از باب سر به سنگ خوردن و تجربه کردن، اجازه ی مذاکرات را دادند، آن هم در محدوده ای خاص و با رعایت خطوط قرمز! که آن هم بر خلاف دروغ های صریح رئیس جمهور، نه محدوده اش رعایت شد و نه خطوط قرمزش!

کاش حسن روحانی برای نفی دولت قبلی دست روی چیز دیگری می گذاشت و اتهام دروغگویی به دولت دهم را برای تبلیغ انتخاباتی خود انتخاب نمی کرد، چرا که خود عملاً نشان داده که در این زمینه گوی سبقت را از هر رقیب دیگری به خوبی ربوده و دلیل صراحت گزنده ی نگارنده ی این مطلب آن است که رئیس دولت یازدهم قصد دارد در راستای بازی های سیاسی ناپاکش، حریم پاک ولایت فقیه را نیز خدشه دار کند! و این موضوعی است که هیچ انقلابی با غیرتی نمی تواند آن را تحمل کند. وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ.

حسن صیاد

پاسدار انقلاب

زان یار ماهوش که نخواهم کشید دست
از نوش این عطش که نخواهم کشید دست 

تا هست امام خامنه ای میر این سپاه 
از پاسداری اش که نخواهم کشید دست

میلاد حضرت امام حسین (سلام الله علیه) و روز پاسدار
به ویژه بر پاسداران مدافع حرم آل الله مبارک باد.

چند روز پیش، از حوزه هنری تماس گرفتن و برای تماشای فیلم بادیگارد و بزرگداشت هفته ی هنر انقلاب اسلامی دعوت کردن. ما هم که تا اون وقت مشغله بهمون اجازه ی تماشای این فیلم رو نداده بود، فرصت رو غنیمت شمردیم. بعد از مراسم نشستیم به تماشای آخرین ساخته ی ابراهیم حاتمی کیا....

اما چیزی که دیدیم، اصلاً فیلم بادیگارد نبود! بادیگارد قصه ی اونایی بود که بادیگارد نیستن!

در واقع بادیگارد فیلم نبود! به این معنا که ببینیم و سرگرم بشیم و لذت ببریم!

بادیگارد یه واقعیت بود، هر چند تلخ! واقعیت اونچه امروزه وجود داره؛ شبیه واقعیت نیروهای مخلصی که همه ی زندگیشون رو وقف دفاع از انقلاب و حفظ ارزش های نظام اسلامی میکنن و در عوض لقب افراطی و تندرو میگیرن و با مستمسک قرار دادن آیه ی «و جعلناکم امةً وسطا» به حاشیه رونده میشن! اونایی که بی سر و صدا جونشونم میدن، ولی مورد سرزنش و اتهام واقع میشن.

بادیگارد یه رنجنامه بود، یه مرثیه، یه روضه... روضه ای در مظلومیت اهالی روضه ی رضوان! که مرضی رضای خدا و اهل آسمونا هستن و مغضوب اهالی زمین!

بادیگارد دردنامه ی حاج حیدرهایی بود که گناهشون اینه که بلد نیستن با زمونه رنگ عوض کنن و نمیتونن تفاوت دهه ی شصت و دهه ی نود رو هضم کنن؛ دهه ی شهید رجایی ها و شهید بهشتی ها و دهه ی روحانی ها!

بادیگارد حکایت مستضعفین مظلومی بود که خودشون رو در قبال پول، خرج کار بی اعتقاد نمیکنن، ولی در حالی که میتونن در عافیت طلبی حقوقی بگیرن و خوش باشن، در راه پاسداری از ارزشها و حفظ پایه های نظام، بی هیچ چشم داشتی جونشون رو هم فدا میکنن؛ حکایت پاسدارهای مظلوم امام خمینی و امام خامنه ای!

بادیگارد یه تابلوی هنری زیبا بود، تصویری جذاب از معنای واقعی ایثار و گذشتن از همه چیز در راه اعتلای نظام اسلامی در دورانی که عده ای کفتاروار برای پر کردن جیباشون حتی نظام رو به چالش میکشن، تصویری از اخلاص و بی ادعایی در این دوران ادعاهای واهی!

بادیگارد روایت احساس تکلیف بود، نه موقع انتخابات و اشغال پستهای دولتی، بلکه موقع جانبازی و خطر کردن برای حفظ نظام اسلامی. بادیگارد روایت اقدام و عمل بود و نه شعار و سخنرانی!

بادیگارد داستان تسلیم نشدن و مقاومت و خستگی ناپذیری در مبارزه بود در این دوران سازش و تسلیم!

بادیگارد یه انتخاب بود؛ انتخاب رضای خدا در برابر رضای خلق خدا، انتخاب سرزنش به خاطر انجام وظیفه در برابر تشویق در قبال بی مسئولیتی! و سر انجام، انتخاب مشتاقانه ی شهادت به عنوان فرجام، در دوران اشتیاق برای برجام!

و سکانس پایانی فیلم با نقش آفرینی زیبای پرویز پرستویی و مریلا زارعی رو که از پشت پرده ای از اشک میدیدم، دیگه به خوبی فهمیده بودم علت حذف نام کارگردان فیلم رو از کاندیداهای بهترین کارگردانی. چرا که خود ابراهیم هم از دار و دسته ی حاج حیدرهایی شده بود که به تاوان احساس تکلیف، مغضوب واقع شده بود.

اما آقا ابراهیم! چه غم؟! که رضای خدا ارزش غضب هر غیر خدایی رو داره و این رو حاج حیدرها با تموم وجودشون درک کردن، باهاش زندگی کردن و باهاش ....

حسن صیاد

دیدار جمال حضرت آقا، بزرگترین عیدی سال نو

دیروز قسمت شد به مناسبت میلاد حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) که هر ساله جمعی از مداحان و شعرا با امام خامنه ای دیدار دارند، چشمم به جمال چهره ی زیبای ایشون نور بگیره و بزرگترین عیدی و برکتی باشه برای زندگی در سال جدید.

چهره ای که با دیدنش گذشت زمان رو حس نمیکردم، چه موقع یک ساعت و نیم مراسم مدیحه سرایی و ارائه ی شعر مداحان و شعرا و چه حدود سه ربع سخنرانی حضرت آقا.

نه ده نفری که مدیحه ارائه میدادن، از فرصت استفاده کردم و علاوه بر لذت بردن از زیارت حضور درخشان و میدان مغناطیس قوی معنویت حضرت آقا، مصرع هایی از غزلم درباره ی ایشون رو هم تکمیل میکردم. همچنین سعی میکردم با دقت در واکنش ها و رفتارهاشون و بعد از اون در بیاناتشون نکاتی رو یاد بگیرم و با دستی پرتر برگردم. از طرفی هم نمیخواستم مهلت توفیق ما تموم بشه و نگران گذشت زمان بودم.

از نکته های قابل تأمل، توجه ایشون به موضوع، کاربردی و به روز بودن، تأثیرگذاری و روشنگری شعر و مدیحه بود. جالب اینجاست که ایشون به تک تک واژه ها و معانی اشعار و حتی متن همخوانی که در حضورشون خوندیم، دقت داشتن و در فرمایششون، تأییدات و تذکراتی درباره شون بیان فرمودن. همچنین از نظر ایشون ساختن مخاطبان پویا، امیدوار، مفید و با انگیزه و تقویت باورهای مطلوب جوانان از ظرفیتهای مداحان و شعراست.

اسوه بودن اهل بیت (علیهم السلام) و لزوم ولایت و پیروی از ایشون، ایمان به باورها و ظرفیتهای خود، اهمیت نظام جمهوری اسلامی، عدم اعتماد به دشمن، لزوم تقویت قدرت دفاعی، بس بودن شعار و سخنرانی و در مقابل لزوم اقدام و عمل از موارد دیگه ای بودن که اشاره فرمودن و این که حواس همه باشه که بعضی اظهار نظرهای مطرح شده در روزهای گذشته اگه از روی ناآگاهی نباشه، خیانته (که صدای تکبیر حضار بلند شد).

برام جالب بود که حضرت آقا حواسشون به مهمونا بود و قبل از اتمام فرمایششون فرمودن: دو نفر که اشاره کرده بودند، آمدند؟ و بعد از این که خیالشون راحت شد، صحبتشون رو به پایان بردن.

شکر خدا آقا به برکت روز میلاد مادرشون سرحال بودن و چند باری هم با مزاحهای لطیفشون حاضران رو سر وجد آوردن.

و باز هم خدا رو شکر میکنم که زیارت ایشون نصیبمون شد و هنوز شعف دیدار ایشون رو در وجودم احساس میکنم. إن شاءالله قسمت همه ی عاشقاشون بشه.