روحانی با همه ی اما و اگرها درباره ی تخلفات سازمان یافته ی دولتی و شکایات گسترده، به هر حال باری دیگر بر مسند قدرت نشست.

اما چیزی که در این میان هیچ وجدانی نمی تواند از کنارش بی تفاوت بگذرد، فرق آشکار رفتاری بین اکثریت طرفداران اوست با انقلابیون و در اینجا طرفداران رقیب بزرگش؛ سید ابراهیم رئیسی.

امروز هیچ شورشی ایجاد نشد، اتوبوسی آتش نگرفت، خاطر سطل آشغال ها آسوده بود، امنیت برقرار بود، نظام سلطه و دشمنان ایران اسلامی به پشتیبانی از کسانی که رأی نیاورده اند، وارد میدان نشدند و افرادی که حتی در میزان قابل توجهی مورد تبانی ظالمانه ی زر و زور و تزویر قرار گرفته بودند، با فریاد واتقلبا به مال و جان و ناموس مردم بی گناه تعرض نکردند و کشور را به آتش نکشیدند.

اما همه ی وجدان های بیدار جواب این پرسش را به خوبی می دانند که اگر نتیجه ی انتخابات برعکس بود هم آیا همین وضعیت و آرامش حکمفرما بود؟!

پاسخ به این سؤال، به تنهایی دلیل روشنی است بر حقانیت یا بطلان یک تفکر.

به امید بازگشت و اصلاح تمام خطاها و گناهان عمدی و سهوی 4 سال گذشته در دوره ی جدید؛ چرا که بسیاری از رأی دهندگان به این دولت، تحت هر شرایطی قرار گرفته اند، غرض و نیت بدی نداشته اند و هم میهن من هستند، پس هرگز راضی به پشیمانی و اندوه آنان نیستم.

حسن صیاد

در یکی از مناظره ها از زبان آقای رئیسی شنیدیم که: از مظلومیت های نظام است که دولت ها پس از اتمام دوره ی مسئولیت خود در نقش اپوزیسیون ظاهر می شوند!

و در روزهای اخیر می بینیم که حسن روحانی، علاوه بر ایفای نقش اپوزیسیون (حتی قبل از اتمام کامل مسئولیت خود!)، در تغییر رویکردی آشکار و به عبارتی، روشن کردن مواضعی که قبلاً کتمانشان می کرد، این بار به صراحت به سپاه و بسیج حمله می کند، نهادهای انقلابی را زیر سؤال می برد، با فرمایش مقام معظم رهبری تقابل می کند، عدم اعتقاد خود به جبهه ی مقاومت را ابراز می کند، سنگ دشمنان فرهنگی ما را به سینه می زند، از سران فتنه و آشوبگران سال 88 حمایت می کند و حتی در پی جلب نظر منافقان و مفسدان فی الارض سال های آغازین انقلاب اسلامی نیز بر می آید!

این اقدامات و سخنان هنجار شکن و دشمن شاد کن روحانی تنها یک علت دارد و آن این است که او به دلیل عملکرد بسیار بد و ذلیلانه و همچنین افزایش نارضایتی و ناامیدی مردم، از رویگردانی مؤمنین و دوست داران انقلاب و نظام اسلامی از خود اطمینان حاصل کرده و به همین علت برای فرار از شکست در انتخابات، به رأی های آلوده متوسل شده و قصد دارد با کمک فتنه ی سبز، منافقان، وابستگان اعدامیان و مفسدان فی الارض و همه ی بدخواهان نظام و انقلاب اسلامی، 4 سال دیگر بر مسند قدرت تکیه زند!

در طول نزدیک به 4 دهه از عمر انقلاب اسلامی، چنین تقابلی از سوی دولت مستقر تنها یک بار از سوی بنی صدر صورت پذیرفت! و آن هم نتیجه ای نداشت جز خفت، ذلت و حذف همیشگی از نظام مقدس اسلامی و اذهان پاک مردم محروم و مظلوم ایران عزتمند.

حسن صیاد

جمعه ای که گذشت، سومین مناظره بین کاندیداهای ریاست جمهوری آغاز شد و از اولین دقایقی که در اختیار جهانگیری به عنوان کاندیدای پوششی و داربست روحانی برای سر پا ایستادن، قرار گرفت، شاهد حملات تند و بی ادبانه ی او و در ادامه روحانی به دو کاندیدای انقلابی؛ رئیسی و قالیباف بودیم.

حمله ای که بیش از هر چیز یک موضوع را نشان می داد و آن ترس و نگرانی شدید دولت از افزایش روزافزون اقبال مردمی به آیت الله رئیسی و دکتر قالیباف بود.

نکته ی قابل توجه در این میان کنار گذاشتن حیا و ادب از سوی کاندیداهای اعتدال و اصلاحات و انتخاب بی اخلاق ترین روش برای رقابت بود؛ به نحوی که همچون گذشته، علاوه بر تأکید بر دروغ های پی در پی و انکار واقعیت ها، به اتهام زنی علیه رقبا پرداختند و مخصوصاً روحانی در دقایق آخر که زمان مناظره رو به پایان بود، با لحنی تند و به سرعت، سیل اتهامات و شبهه افکنی ها را پشت سر هم روانه ی رقبا و به طور خاص آقای رئیسی کرد تا با توجه به فرصت ناکافی برای پاسخ های قطعی و روشنی که به آنها وجود داشت، حداقل قسمتی از آنها باقی بماند و به خیال خامش فضا را به ضرر رقیب دگرگون کند.

غافل از این که مقلب القلوب کسی دیگر است و اگر خدا بخواهد، ان شاء الله با این انتخابات محول الاحوال هم خواهد بود و با تغییر دولت بی اخلاقی، هتاکی و بی صداقتی، حال مردم هم خوب خواهد شد.

حسن صیاد

دقایقی پیش نزدیک بود در اثر آتش سوزی در ساختمانی در آبیک، دهها زن و بچه ی بی گناه کشته شوند.

به گفته ی این افراد که به بهانه ی جشن میلاد امام زمان (سلام الله علیه) دور هم جمع شده بودند، ناگهان دودی غلیظ و خفه کننده از طبقه ی پایین به محل جشن سرایت کرد که تمام ساختمان را در برگرفت.

اما نکته ی قابل توجه این است که آتش نشانی (بگذریم از نظر شاهدان عینی که می گفتند ماشینش یک بار آمد، آب نداشت، رفت آب پر کند و بیاید)، فاقد تجهیزات لازم و نیروی انسانی کارآمد و به قدر کافی بود؛ به نحوی که نیروی جهادی مردمی که خود وارد میدان و دست به کار شده بودند را هم نمی توانستند با امکاناتی جزئی مثل ماسک یا چراغ قوه پشتیبانی کنند.

و اگر نبود روحیه ی بسیجی جوانان جهادی آبیک که با شکستن شیشه ها و خراب کردن دیوار به نجات زن و بچه های گرفتار شتافتند، به چشم روشنی مسئولان شهرداری و شورای شهر آبیک، فاجعه ای بزرگ و جبران ناشدنی اتفاق می افتاد.

خبرنگار واحد خبر هم حضور یافت و از اعتراضات شدید مردم عصبانی و صد البته محروم به عملکرد بد و بی دغدغگی مسئولان شهرداری و شورای شهر تصویربرداری کرد که (با توجه به تلاش اطرافیان شهردار در ماستمالی و تحریف واقعیت) خدا می داند چقدر ملاحظه ی اسپانسری آنها و رودربایستی با مسئولین از پخش و انعکاس آنها جلوگیری کند.

شورای شهری که درست مثل دولت ناکارآمد روحانی، هنوز از چهار سال گذشته روسفید بیرون نیامده، سرگرم تبلیغات انتخاباتی چهار سال بعدی خود هستند!

حسن صیاد

عجیب تر از این که رئیس دولت شکست ها با چه رویی در روز ملی فناوری هسته ای، جلوی دوربین ها حاضر شد، این است که با چه رویی این گونه بی عذاب وجدان به خیال پردازی ها و روشن تر بگویم؛ دروغ پردازی های خود ادامه می دهد؟!

در روزی که یک روزی با افتخار آفرینی دانشمندان و شهدای مظلوم هسته ای به نام فناوری هسته ای مزین شد و امروز روحانی بر جنازه ی آن لطیفه می گوید و بادنجان دور قاب چین هایش تأییدش می کنند! شبیه پادشاه لختی که اطرافیان از ترس متهم شدن، لباسش را تمجید می کردند! و اگر جرأت و مردانگی داشت در حضور خانواده های شهدای هسته ای و همکاران شهید مصطفی که توسط دولت به اصطلاح اعتدال اخراج شدند، این چنین یاوه می گفت.

بر خلاف میلم به شنیدن صدای ناراحت کننده ی شیخ، شنیدم که برجام را ابری در حال بارش خواند و با همان بی ادبی معمول و با لحنی تمسخر آمیز به کسانی که صدای رعد و برق ابر برجام را نشنیدند، برای چندمین بار اهانت کرد.

اما آب در هاون می کوبد! و کیست که نداند اگر برجام ابر است، جز نکبت و بدبختی از آن نباریده!

و اگر روحانی صدایی شنیده، صدای رعد و برق نبوده، بلکه صدای ناله ی قطعات جدا شده ی تأسیسات هسته ای بوده!

حسن صیاد